Na een huiveringwekkende reeks van 6 nederlagen op rij –nog altijd eentje minder dan Feyenoord- heeft het tweede juist op tijd de laatste strohalm gegrepen. Na de blamerende 1-7 nederlaag tegen Philidor Leiden speelden we al wat beter, getuige de 3-5 en 3,5-4,5 uitslagen tegen sterkere tegenstanders en deze lijn trokken we gisteren door in een buitengewoon spannende wedstrijd tegen Santpoort, waarvan we vorig jaar kansloos met 6-2 verloren.

Aanvankelijk was ik erg optimistisch; we stonden nergens slecht en op meerdere borden leken mij goede mogelijkheden voor ons aanwezig.

John was als eerste klaar. Na een serie nederlagen met wit wilde hij wel weer eens met zwart spelen en trof een tegenstander, die alle voorgaande wedstrijden zwart had gehad. Met een verrassende pionzet won hij een pion, maar onderschatte toen de kansen van zijn opponent, die met een zetherhaling remise kon afdingen en dat was wel een tegenvaller. Jan Jaap kon het aan bord 1 in zijn zwarte lijfopening (1.d4 d5 2.c4 Lf5) niet bolwerken tegen de sterkste speler van Santpoort; het was een boeiende partij vol wederzijdse tactische wendingen. Een volgende teleurstelling was, dat Frank met wit helemaal niets bereikte tegen hun invaller met een rating van amper 1600; hij had zich in de opening vergist en hoewel hij het nog een tijdje probeerde, was het voor zwart te gemakkelijk remise te maken. Bij Colijn leek me weinig aan de hand, maar hij vergiste zich lelijk en was vervolgens kansloos.

Dat betekende een 1-3 achterstand en mijn optimisme werd daar ernstig door aangetast. Ik kon de achterstand tot 2-3 terugbrengen: in een Koningsindiër in de voorhand leek zwart met een pionoffer een hevig initiatief op de damevleugel te krijgen, dat ik gelukkig met een kwaliteitsoffer volledig tot stilstand kon krijgen. Toen stonden alle zwarte stukken slecht en won ik op de koningsvleugel het geofferde materiaal meer dan royaal terug. Ik was net op tijd klaar om het zinderende slot bij Evert live mee te maken: in een hectische stelling en gierende tijdnood bleek Evert de slagvaardigste met enkele venijnig goede zetten en scoorde de gelijkmaker: 3-3.

Toen resteerden Simon en Wouter aan de borden 4 en 5 en werd het echt spannend. Simon had een beter eindspel met een goed paard tegen een nogal kreupele loper, Wouter stond een pion achter, maar dat was in deze stelling wellicht niet van levensbelang. Als Simon won en Wouter remise hield, hadden we de matchpunten binnen…Beide partijen duurden lang en werden pas beslist in de fase van alleen nog de 30 seconden extra per zet. Steeds duidelijker werd, dat Simon geen sluitend winnend plan kon vinden; daar stond tegenover, dat Wouter de kwaliteit had gewonnen tegen een vrije a- en b-pion, die echter nog een heel eind moesten lopen. Wouter had na een blunder van zijn tegenstander een vol stuk kunnen winnen, maar dat was hem helaas ontgaan. Toch toonde hij zich de koelste en bracht ons voor het eerst sinds lange tijd aan de leiding. Vrijwel tegelijkertijd was het bij Simon remise en was de eindstand zo waar 4,5-3,5 in ons voordeel.

Even later vernamen we het goede nieuws uit Tilburg, dat PION Groesbeek daar met 4,5-3,5 van Stukkenjagers 2 gewonnen had. Dat betekent, dat wij nog steeds negende staan met een achterstand van één matchpunt op nummer 8, datzelfde Stukkenjagers. Zij spelen de laatste ronde uit tegen Spijkenisse, dat nog reële kampioenskansen heeft, wij moeten naar Amsterdam voor de wedstrijd tegen Boven IJ, dat reeds is gedegradeerd. Kortom, als Spijkenisse en wij winnen, krijgt het zo dramatische seizoen toch nog een onverwacht happy end. Het lijkt wel een romantische komedie.