Van de negen spelers, waar het tweede dit seizoen over beschikt, waren zowel topscorer Lukas als Elmer verhinderd, zodat we voor de tweede keer dit seizoen een invaller nodig hadden, deze keer Mark Uildriks. De reis naar het  onder de rook van Pernis liggende Spijkenisse verliep probleemloos en het nieuwe speellokaal van de plaatselijke schaakclub maakte een luxe indruk.

Het was een soort van degradatieduel, want de winnaar zou veilig zijn, maar de verliezer nog niet. Ik was zelf het eerste klaar; ik werd na de brave zetjes 1.e4 e6 2.d3 d5 3.Pd2 opgeschrikt door 3…f7-f5, kreeg een optisch voordeeltje, maar zag geen enkele manier om dat uit te bouwen naar meer. Ik bood remise aan na 19 zetten en na enig nadenken accepteerde mijn tegenstander dat en constateerde na afloop, dat hij niet over de middellijn was gekomen. Ik had tenminste nog twee keer een toren op e8 geruild. Eigenlijk een duf potje.
Het zag er echter op dat moment goed uit, want John had na een zeer boeiende opening zijn tegenstander verslagen; de erg leuke partij volgt verderop. Bovendien had invaller Mark als in zijn beste dagen in het tweede zijn tegenstander in een Siciliaan met f5-f6 hard kunnen aanpakken en dat leverde een veelbelovende 2,5-0,5 voorsprong op. Toen Leo vanuit verloren stelling remise maakte tegen hun topscorer (5 uit 5), was de stand 3-1 en dacht ik als teamleider wel lekker met Mark en een pilsje te kunnen gaan vluggeren. Bij de stand 4-4 zouden we immers al veilig zijn en hoewel de punten niet voor het oprapen lagen, leek dat ene punt me zeker haalbaar.

Toen de tegenstandster van Simon vrolijk lachend de analyseruimte binnenkwam, bleek dat ze zijn dame had ingesloten en de stand op 3-2 had gebracht. Tja, Simon had al aangegeven niet in vorm te zijn en dit was zijn derde nul op rij; toch had het er lange tijd niet slecht uitgezien. Een nieuw rondje langs de resterende borden bracht ernstige twijfel aan de haalbaarheid van de zo vurig gewenste vier punten. Jan stond verloren, Erik duidelijk minder en Anton vocht vanuit een moeilijke stelling. Jan verloor inderdaad, nadat hij zijn Caro-Kann lang nauwkeurig had verdedigd: een slechte pionzet gaf zijn tegenstander te veel aanknopingspunten en het resterende toreneindspel was met twee pionnen minder niet te redden (3-3). Anton was tegen de veruit sterkste speler van Spijkenisse goed uit de problemen gekomen en kon eeuwig schaak houden (3,5-3,5). In de metro terug deed het gerucht de ronde, dat hij op winst had kunnen spelen, maar op geruchten gaat een goede journalist natuurlijk niet in. Helaas kon Erik, die net als Simon wat uit vorm is, het niet bolwerken en verloor in het eindspel. Dat betekende 3,5-4,5, waarmee Spijkenisse veilig was en wij nog niet. De overige uitslagen in 2C hielpen wel: we staan nu zesde met één punt voorsprong op de nummers 7, 8 en 9. In de laatste ronde spelen die allemaal tegen hoger geplaatste teams en als ze alle drie winnen en wij verliezen van koploper Voorschoten, zakken we naar de fatale negende plaats; heel waarschijnlijk is dat echter niet.

Vaak is schaken met een team wel leuk: het team wint en dat maakt jouw verlies minder belangrijk of het team verliest, maar jij hebt zelf gewonnen. Alleen bij een nederlaag met 4,5-3,5 komt de schuldvraag bovendrijven! Wel, John en Mark, die beiden wonnen, gaan uiteraard volledig vrijuit en ook de wedstrijdleider valt niets te verwijten. Is het Anton, die toch op winst had moeten spelen? Is het Jan, die nooit zijn pion van a4 naar a3 had mogen opspelen en zo veld b3 aan de moordende witte loper schonk? Zijn het Simon of Erik, die iets aan hun vorm moeten doen? Is het Leo, die zijn eerste seizoen in het tweede afsloot –hij is de laatste ronde verhinderd- met één nederlaag en zes remises? Ja, ze zijn het allemaal en eigenlijk hadden ze, zoals dat vroeger ging, terug moeten gaan lopen. Maar de hoofdschuldige ben ikzelf: eerst een duffe remise en dan als teamleider gaan vluggeren, mijn teamgenoten geheel aan hun vreselijk lot overlatend. Ik zal het nooit meer doen! Of kan het toch liggen aan het gegeven, dat Spijkenisse gemiddeld zo’n 100 Elopunten meer in de strijd gooide?

Als troost de partij van John:

[Event "Ex 14/15, Spijkenisse-PK2"]
[Site "Utrecht"]
[Date "2015.04.11"]
[Round "8"]
[White "Van der Linde, Maurits"]
[Black "Cornelisse, John"]
[Result "0-1"]
[PlyCount "52"]

1.e4 e5 2. Nf3 Nc6 3. Bc4 Nf6 4. Ng5 d5 5. exd5 Nd4 6. c3 b5 7. Bf1 Nxd5 8. cxd4 Qxg5 9. Bxb5 Kd8 10. Qf3 Bb7 11. 0-0 Rb8 12. dxe5 {Theorie geeft 12. Qg3 of 12. Nc3 als beter} Ne3 13. Bc6 {13. Qh3} Bxc6 14. Qxc6 Nxf1 15. Qd5 Kc8 16. Kf1 {te vroeg: met d4 op deze of de vorige zet blijft de stelling heel onduidelijk} Bd6 17. Qxf7 Qxe5 18. d4 Qb5+ 19. Kg1 Qe2 20. Qf5 Kb7 21. Nd2 Qe1+ 22. Nf1 Rhf8 23. Qd5 c6 24. Qb3 Ka8 25. Qc4 Rxf2 26. Qc6 Rb7 0-1