In een klasse waarin de strijd om het kampioenschap erg open lijkt te zijn ging PK 2 als trotse koploper na drie speelronden op pad naar het niet zo pittoresk als gehoopte Zwaag voor de uitwedstrijd tegen Caissa Eenhoorn. Ik was als eerste in de zaal en voelde me meteen helemaal in mijn nopjes. Vies, guur weer buiten, een fijne, gezellige accommodatie, een ruime speelzaal – wel wat broeierig ondanks een sonoor ronkende airco-, met aan de wanden grote posters van popsterren. En we bleken ook nog eens op liveborden te spelen, wat aan het gebeuren toch een zekere motiverend werkende illusie van belangwekkendheid verleent.

Dat even later de Goedheiligman en zijn Roetveegpieten binnen liepen voor een bakje koffie maakte de genoeglijke acclimatisatie helemaal compleet.

Over het verloop van de wedstrijd was ik aanvankelijk gematigd optimistisch. Alle witspelers leken met veilig ogende plusjes uit de openingsfases te zijn gekomen, terwijl Kambiz, Dirk en Merijn ietsjes minder leken te staan in verder normale structuren. Totaal anders was het op de borden van Evert en Reginald waar al heel vroeg de vlam in de pan was gegaan. Vooral Reginald liet zien in zijn denken geheel vrij te zijn van beperkende dogma’s. De overtuiging waarmee hij vroeg in de opening de pionnenstructuur op zijn koningsvleugel ruïneerde door gh5: te spelen maakte zowel op mij als op zijn tegenstander diepe indruk. Verbazingwekkend oogde de zwarte stelling minder dodgy dan gevreesd.

Helaas kwam toen voor mij plots een einde aan wat een genoeglijke, onbezorgde middag schaken was. In een stelling waarin ik ervan uitging een zeer plezierig voordeel te hebben bleek ik een absolute mokerslag te hebben gemist. Ik moest onze lieve heer – en in iets minder mate mijn tegenstander – op mijn knieën danken dat ik niet meteen moest opgeven en zelfs een halfje maakte.

Toen ik na de analyse van mijn partij terugkwam in de zaal waren er nog 4 partijen bezig. In de veronderstelling verkerend dat het op dat moment 3-3 stond zag ik ons bij een optimaal verloop met het kleinste verschil winnen. Dirk leek zijn tegenstander voor lastige problemen te stellen, dat zou wel eens een puntje kunnen worden. Eugene ging zeker remise worden, Kambiz en Raymond moesten zich naar remise vechten. In hoeverre e.e.a. realistisch was zou moeten blijken.

De onderste borden (foto Caissa-Eenhoorn)

Dat het geen 3-3 was maar 4-2 voor Caissa was dus nogal een tegenvaller (ik had toch echt op het wedstrijdformulier gekeken). Marijn (weer met hoodie, dank!) had in zijn kenmerkende gedegen volwassen stijl een fijn potje gewonnen middels een venijnige kwaliteitwinnende paardvork. Reginald en Evert bleken ten onder te zijn gegaan in de complicaties. Vooral bij Evert was het voor de toeschouwer moeilijk te doorgronden. Ik had het gevoel dat het ergens erg goed voor zwart moest zijn maar zoals het ging slaagde wit er in de boel bij elkaar te houden en met krachtig spel de partij naar zijn hand te zetten. Bij Reginald was het ook fout afgelopen. Het was een partij in de stijl van Jan Jaap geworden

To explain to Reginald: this means something like: interesting but maybe not entirely correct, also: messy 🙂 

Minder accuraat spel zorgde ervoor dat wit een sterke aanval kreeg en kon afwikkelen naar een gewonnen eindspel.

Menno had met wit lange tijd een onaangename druk uitgeoefend op de zwarte stelling maar zijn tegenstander verdedigde keurig waarna de stelling volledig nivelleerde en remise onvermijdelijk werd. Hein Piet leek lange tijd vrij onbekommerd te zijn in zijn Spaanse knollentuintje maar werd geleidelijk positioneel weggeduwd door zijn tegenstander, die het vakkundig afmaakte.

Hein Piet (foto Caissa-Eenhoorn)

Bij een 4-2 tussenstand was het wel duidelijk dat de buit Caissa niet zou ontglippen. De overgebleven partijen eindigden allemaal in remise. Bij Eugene ging dat soepel, bij Kambiz en Raymond langs de randen van de afgrond, terwijl Dirk zijn tegenstander het vuur aan de schenen legde en er tijdens de terugreis achter kwam een moeilijk te vinden winstzet te hebben gemist. Ook hier remise dus en een eindstand van 6-4 voor Caissa.

De laatste strijder: Dirk (foto Caissa Eenhoorn)

Een nederlaag dus. Het is even wennen. Volgende ronde maar weer winnen!

(Red: zie hier voor het verslag van CE)