Afgelopen zaterdag hebben we (PK5) een harde klap gekregen. Dat ik hierover niet veel wil vertellen is hopelijk te begrijpen. Toch zou ik even een paar dingen opmerken, maar kort en krachtig:

Ten eerste staan we nog (op basis van matchpunten) aan de kop – wel op tweede plek als je nog de bordpunten erbij pakt. En ik moet hier ook erbij zeggen dat sommige teams nog maar 2 wedstrijden hebben gespeeld tot nu (wij al 3), maar goed.. kop is kop.

Lorenz had een veelversprekende positie maar kwam uiteindelijk in een remise eindspel terecht waar de extra pion niet genoeg voor een hele punt was.

Peter heeft deze keer (ECHT) zijn best gedaan en 5,5 uur hard gevochten. Als laatste bezig moest hij nog 1,5-2 uur een taai eindspel verdedigen en probeerde zijn favoriet resultaat binnen te krijgen:

Micha Ronner was de man of the hour die de eer van PK5 redde en het enige punt binnensleepte. Wel in typische Micha-style, betekent Micha al in bullet-modus terwijl de tegenstander nog goede 45min op de klok had:

Erik schrijft nog over zijn partij:

Hoe sterk je ook in je schaakschoenen staat…het is nooit leuk om kansloos te verliezen van een 10 jarig jongentje. Ter verdediging speelde ik de opening nou niet bepaald vlekkeloos. Door een blunder op de 9de zet verloor ik niet alleen een pion maar ook de stelling. Met de moed der wanhoop probeerde ik er nog chocola van te maken. Zoals gezegd gaf mijn tegenstander me geen kans. Het deed me denken aan een ander trauma, heel wat jaren geleden, tegen de toen nog 11 jarige Casper Schoppen. Die is inmiddels GM en terroriseert al een tijdje de meesterklasse. Of dit jochie, Roan Lenting, ook zo’n superster word staat in diezelfde sterren geschreven. Wel kan ik u verzekeren dat hij over niet al te lange tijd onze heren uit de hogere teams het nog flink moeilijk gaat maken. Rest me te zeggen wat ik altijd zeg na een mentale dreun. Moedig voorwaarts.

Als einde heb ik hier nog een leuke puzzel voor jullie uit de partij van Erik. Naar welke zet (van wit) moet zwart de klok stilzetten? (ik liep toen langs de borden en horde alleen een zacht “oh wow” van Erik)

Over de rest leg ik den Mantel des Schweigens (hier gaan we het liever niet over hebben).