PK 2 – De Stukkenjagers 4,5 – 5,5

Het tweede team toonde ook in deze wedstrijd weer een hang naar de eeuwigheid. Waar we na de vorige wedstrijd de geschiedenisboeken indoken om te kijken of onze monsterzege een unicum was in de clubgeschiedenis, verloren we nu met het kleinst mogelijke verschil in een wedstrijd die door onze tegenstanders na afloop werd betiteld als “de meest onverdiende overwinning ooit” en fungeren we voortaan in de Stukkenjagers-annalen als lijdend voorwerp in “het mirakel van Utrecht”.

(Zie overigens het uitgebreide verslag (met analyses van alle gespeelde partijen) van Bob Jansen op schaaksite.nl)

Nog terend op de gevoelens van euforie en zelfvertrouwen meegenomen uit de vorige wedstrijd begon het allemaal zo goed. De lijn van de vorige wedstrijd werd doorgetrokken en we kwamen dankzij overwinningen van Raymond, Wim en mijzelf op een 3-0 voorsprong.

Viel op de vlotte overwinningen van Raymond en Wim (partij Raymond hieronder toegevoegd) weinig af te dwingen was dat bij mijn partij wel anders: Eén van mijn persoonlijke knollentuintjes bleek niet gevrijwaard van wortelrot en in de analyse na afloop bleek wit op een aantal momenten grote kansen op (beslissend) voordeel had gemist. Zoals het ging had ik het geluk dat hij niet alleen onder druk van de klok zijn voordeel geleidelijk aan zag verdwijnen maar zelfs iets te lang nadacht over zijn 37e zet en de tijdslimiet overschreed (in een stelling die ongeveer gelijk was).

Met nog niet al te veel rampspoed aan de horizon op de overgebleven borden leek een sensatie in de lucht te hangen. Maar zoals in het voetbal de bal rond is en een wedstrijd twee keer drie kwartier duurt spelen we in de KNSB op 10 borden en gebeuren er soms, zelfs op de ijdele hoogte van de eerste klasse, de meest onwaarschijnlijke dingen. Niet te vroeg juichen dus, One swallow does not make a summer.

En zo werd helaas bevestigd: In de loop van de middag vochten onze tegenstanders zich weer terug in de wedstrijd. Weliswaar had Eugene (“de sterke Rebers”) weer een solide puntje (3 uit 3!) gedrukt (Het betere ambachtelijke werk: Goede opening, pionnetje winnen na een kleine onnauwkeurigheid van de tegenstander en daarna de boel vakkundig afmaken. Konden we allemaal maar zo schaken!) , maar dit werd gecompenseerd door vier nederlagen waar misschien niet heel veel op af te dwingen was. Onze tegenstanders waren ook sterk. Het was wel jammer dat Frank zijn eindspel niet wist te houden.

Op één bord was de spreekwoordelijke bal wel behoorlijk rond gebleken:

Geconfronteerd met een stelling die in een verregaande staat van ontbinding verkeert slaagt de witspeler de enige zet te vinden die mogelijkheden van redding bevat: 30. 0-0-0 !??!, volledig voorbijgaand aan het gegeven dat de witte toren eerder in de partij al heeft gespeeld en deze zet dus onreglementair is! Omdat dit de zwartspeler ook ontging (kennelijk vertelde de witspeler na afloop dat hij zich bij het uitvoeren van zijn zet realiseerde wat hij had gedaan en dat hij bij een claim meteen zou hebben opgegeven) ging de partij vrolijk verder, miste onze man op zet 40 nog een winstkans om zich daarna op karakter succesvol naar een remise te moeten vechten. Fi donc!

Hierna richtten alle ogen zich naar het topbord, waar held van de dag Marijn (zonder hoodie maar met steeds weliger baardgroei – misschien ook geen fijne combinatie) zich, na eerder in de partij verloren te hebben gestaan, naar een eindspel had geknokt dat objectief misschien remise was, maar waarin zijn (hoog gerate) tegenstander hem het vuur nog danig aan de schenen aan het leggen was. Uiteindelijk lukte het hem niet om de boel droog te houden. Onder druk van de klok en de omstandigheden deed Marijn het net even niet handig en brak de vrij witte g-pion door de zwarte linies heen. Een heel jammer einde na een hartverwarmend gevecht. Ik hoop dat hij zich kan troosten in het besef dat velen onder ons het eindspel ook zouden verliezen, en ik zeker een stuk sneller!