Ik had van tevoren een goed gevoel over deze wedstrijd. Kambiz terug op bord 1. Mark had zijn tegenstanders verpulverd in de Tata tienkamp. Dirk haalde daar 3 uit 3 in de hoogste, sterk bezette vierkamp. Frank maakte vorige week in Bad Zwischenahn remise met de Letse GM Lev Gutman, vroeger een secondant van Victor Korchnoi. John en ik hadden in hetzelfde Duitse toernooi veel last van smurfen. Ik kende de term ook niet maar dat is blijkbaar schaakjargon voor jonge tegenstanders die veel sterker zijn dan hun rating doet vermoeden. We sprokkelden toch wat ratingpunten bij elkaar en waren in ieder geval warm gespeeld. Maar ik kon niet vermoeden wat er zou komen.
Zelf had ik met wit een Caro Kann op het bord: 1.e4, c6 2. d4, d5 3. e5, Lf5 4. h4, Db6. Dit had ik al een keer eerder op het bord gehad tegen Dirk, in het Moira toernooi van vorig jaar. Die partij had ik verloren. Ik wist dat de computerzet 5. a4 was maar waarom? Gelukkig had Dirk dat toen uitgelegd: meestal speelt zwart 5…a5. Als hij dan vervolgt met de normale breekzet c6-c5, speelt wit een paard of een loper naar veld b5 en die staat daar dan als een huis. Simon Elgersma speelde 5…c5 en nu kwam ‘t sterke 6.Pc3!. Een nieuwtje met goedkeuring van Stockfish. Daarna deed ik het minder nauwkeurig, ik speelde het verkeerde stuk naar b5, en ontstond een moeilijke stelling waarvan de beoordeling heen en weer ging. Maar vooral voordeel voor wit en kansen op gelijkspel voor zwart. Het werd 1-0 toen zwart met weinig tijd een foutje maakte en zijn dame liet insluiten.
Toen ik terug kwam van de analyse had Wim net een degelijke remise gespeeld tegen de sterke Dries Wedda (rating 2180). Kambiz had een klein plusje met zwart uit een dynamische opening. Dat plusje vervaagde door sterk spel van de tegenstander, wat hem wel de nodige tijd kostte. Een gesnoepte pion werd een vrijpion en besliste iets later de partij. Een professionele overwinning. Frank had een prettige stelling en wat meer tijd dan zijn tegenstander. Dat leidde in de tijdnoodfase tot materiaalwinst en een vrijpion op de zesde rij zonder compensatie. Weer winst dus. Mark had in een Siciliaan een pion geofferd voor aanval op de zwarte koning. Die aanval sloeg door. Dat zag er dus rooskleurig uit. Evert had met zwart een fijne en grappige stelling (zie onder). Hij sloeg op e4 waar de engine e7-e5! met groot voordeel aangeeft. Daarna golfde het op en neer en stond het ongeveer gelijk op zet 40. Zijn tegenstander, Jouke Bakker, blunderde op zet 41.
Dit is wel een grappig moment waar de engine e7-e5! als zet geeft en zwart wint niet direct iets maar staat desondanks gewonnen (ik speelde dxe4)
De overgebleven eindspelen waren gunstig voor ons. Dirk had na een sterke partij een paard geofferd voor twee pionnen. Hij speelde het nauwkeurig en geconcentreerd af.
Eugene had met zwart een gezonde pion meer en wist deze te verzilveren tegen de Poolse vrouwelijke GM Anna Warakomska. Daarmee hadden de eerste 7 borden gewonnen (!) en stond het 7.5-0.5 voor ons.
Er waren nog twee gevechten in de staart. Raymond stond een pion voor, leverde die ook weer in en had een toreneindspel dat potremise was. Teamleider John stond eerst goed, maar na afruil van de torens bleef een gelijk dame-eindspel over. Hij ging er nog eens goed voor zitten en wandelde met zijn koning naar f6. Zijn tegenstander liet dat over zich heen komen. Dat kon ook wel maar hij voelde zicht wellicht toch wat ongemakkelijk met die oprukkende koning en vergiste zich. Op dat moment kon John op meerdere manieren winnen. In de leukste variant loopt de witte koning naar f8 om zwart mat te zetten. Na de zet die John speelde (42. De5) had zijn koning te weinig ruimte. Zwart vervolgde met een serie gemene schaakjes. Remise door eeuwig schaak was de logische uitslag maar toen de koning op zet 49 een stapje terug deed, van g5 naar f6, stond hij vrijwel mat. De koning ontsnapte naar veiliger velden ten koste van een handvol pionnen. De volgende fase was John’s specialiteit: zetjes doen, het moeilijk maken voor de tegenstander die steeds minder tijd heeft. En hopen op een foutje. Dat kwam er inderdaad toen John een ingenieus eeuwig schaak mechanisme onderkende. Remise. Echt vechtschaak en mooi materiaal voor de PK Academy waar ik binnenkort het dame-eindspel mag behandelen. Raymond was als laatste over. Hij werd uiteindelijk beloond voor zijn stugge doorploeteren.
Eindstand 9-1. Voor mij een record. Ik kan me zulke uitslagen alleen herinneren uit de tijd dat Koningsclub Bergen met een hele reeks grootmeesters in de laagste klasse moest beginnen. Maar niet van een wedstrijd tussen ongeveer gelijkwaardige teams. Toeval bestaat. Of is PK2 in topvorm?