Een wedstrijd tegen Amersfoort leidt bij mij steevast tot een vleugje jeugdsentiment, want het is samen met ’t Pionneke uit Roermond de enige schaakvereniging, waarvan ik in de jaren 70 van de vorige eeuw clubkampioen was. Dat is me bij LSG, DD, Eindhoven, Philidor Leiden en Utrecht nooit gelukt en ik betwijfel sterk, of ik daar bij Paul Keres wel in zal slagen.

In deze ronde waren wij huizenhoog favoriet; we doen nog mee voor het kampioenschap, al zijn we afhankelijk van het falen van Woerden, en Amersfoort 2 stond onderaan met één gelijkspel en daarnaast nog een schamele vier bordpunten uit drie verloren wedstrijden. Het gemiddelde ratingverschil was bijna 150 punten, maar Jan Jaap had al gewaarschuwd voor onderschatting en was -voor alle zekerheid?- in het tweede ingevallen. Daar was ook Elmer al naar verhuisd, Evert zat op Terschelling en Wouter moest last minute afzeggen, zodat we drie invallers (Erik, Peter en Yuri) hadden. Van dat ratingverschil was de eerste uren niets te merken. Erik zag een frivole aanvalszet krachtig beantwoord en verloor een kwaliteit en Peter stond een stuk voor, maar zijn koning werd midden op het bord belaagd door allerlei zwarte stukken. Het moment van Erik:

Erik: Tot nu toe verloopt het prima voor wit. Zwart heeft wat suboptimale zetten gedaan waardoor wit comfortabel staat en verder kan opbouwen met (18. Lg5).

Maar de witspeler wil graag de publieksprijs en speelt 18. Lh6. Zijn opponent, na enige bedenktijd, reageert met 18….Pe4. Oeps.

Het orakel wat tegenwoordig stockfish heet vindt nog een verdediging met 19. Pg4. Over de complicaties kun je een boek schrijven maar dat leest toch niemand. Bovendien ben ik geen stockfish. Rest me nog te zeggen dat Hein Piet van der Spek in de analyse na afloop de stockfish zet (19. Pg4) direct zag! Cornetto wees dit onterecht van de hand.

Ondergetekende kreeg met zwart een witte opzet tegen, die ik ook graag zelf speel en beantwoordde dat met een strategie, die ik altijd moeilijk te bestrijden vind. Nog wat jeugdsentiment zij me vergeven: in het weekendtoernooi van Groningen in 1989 speelde ik in de laatste ronde tegen Wieb Zagema, die bovenaan stond, dezelfde opening. Ik kwam twee pionnen voor, maar kon in tijdnood niet winnen; anders was ik samen met mijn oud-clubgenoot Johan van Mil en Wieb Zagema gedeeld eerste geweest; nu werd ik met Gert Ligterink en Paul Boersma gedeeld vierde. Die partij herinnerde ik me prima en te midden van dergelijke mijmeringen vergiste ik me vreselijk en stond direct vrijwel verloren. Van de overige borden was toen nog weinig te zeggen.

Maar terwijl ik mij nog suf piekerde over de vraag of, en zo ja, hoe ik het vege lijf kon redden, moet de wedstrijd zijn gekanteld. Ik heb er lang niet alles van gezien, hetgeen voor een goed verslag wat te betreuren is. Arend zette ons op een 1-0 voorsprong in een levendige partij, maar Simons remise is mij grotendeels ontgaan (1,5-0,5). Bert en André scoorden een vol punt; de eerste staat hieronder.

Ik had het geluk, dat mijn tegenstander zijn voordeel vooral gebruikte voor het ruilen van stukken en het afwikkelen naar een gelijkstaand eindspel, waarin ik zelfs nog een keer remise weigerde, maar de puntendeling was onvermijdelijk (1-4). Toch was de winst nog niet zeker, want Erik stond nog steeds een kwaliteit achter en bij Peter duurde het vrolijke rommeltje nog voort. Invaller Yuri werd matchwinnaar; de zetten werden begrijpelijkerwijze herhaald en daarmee waren de 4,5 punten binnen.
Daarop volgde een meevaller bij Erik: zijn tegenstander kon met een kwaliteit en een pion meer geen winstplan vinden en berustte in remise (5-2).

Toen alle kruitdampen bij Peter waren opgetrokken, stond hij een heleboel materiaal voor. Het is een lekkere pot om na te spelen.

Zo werd het zelfs nog 6-2. Daar had ik halverwege de middag niet op durven hopen. En opnieuw: hulde aan de invallers!

P.S. In de zaal naast de onze speelde Amersfoort 1 tegen Almelo. Op de Almelose shirts stond de naam van een Irish pub en restaurant. Dat leek me voor de neutrale toeschouwer leuker dan De Rat.