Fight for a cause, not an applause

Zo luidt een van de wandspreuken in onze nieuwe thuislocatie. Hoe toepasselijk voor ons afgelopen zaterdag in de laatste ronde van de competitie. Want strijden voor een zaak dat deden we en geprezen worden dat verlangden we niet. Wel klassebehoud natuurlijk en wat hadden we ons het zelf afgelopen jaar wat dat betreft moeilijk gemaakt. We begonnen slecht en velen onzer speelden om uiteenlopende redenen (ver) onder hun kunnen. Zo kon het gebeuren dat het op de laatste ronde aankwam. Dit had ik niet voor mogelijk gehouden met een sterk team als wij hebben. Wel dient ook aangetekend te worden dat de klasse weer wat sterker was geworden ten aanzien van het vorig seizoen. Dankzij ons behoud is Paul Keres sinds 1998 onafgebroken vertegenwoordigd met een team in de eerste klasse, zo leer ik van onze cijferexpert Bert.

Onze nestor Hein Piet gaf het goede voorbeeld. Parafraserend op wat hij mij schreef: De tegenstander speelde de opening wat passief en kwam minder te staan. Hij offerde toen maar de dame voor toren en loper. Dit bleek te weinig en met verbonden pionnen op de damevleugel die vrij baan hadden was de klus snel geklaard.

Het deed echter niet overal goed volgen. Gerben verloor met zwart in zijn favoriete opening. Zoals het ging, ging er een stuk verloren. Maar, het had vast heel anders gekund want hij had een mooie stelling zo was mijn en ook zijn inschatting. Bij John was ik halverwege de middag geneigd het punt al te tellen en onze grootste optimist zal dat zelf vast ook gedaan hebben. Een
pion meer bij ongelijke lopers waarbij vooral zijn zwartveldige loper monsterlijk sterk was. Met daarbij nog zwarte stukken op het bord zou dat wel mat gaan toch? Wat later echter duurde het even, zijn bord aanschouwend, voordat de bittere waarheid indaalde. Bij het tellen der stukken bleek wit, John dus, inmiddels zomaar een toren minder te hebben. Een nul dus.

Kobe daarentegen, onze talentvolle jongeling( huiskamervraag: Hoeveel jaar jonger is hij dan Hein Piet?) won. Zijn partij is als eerste in de viewer te vinden. De eindspelvoering blijkt bij nader onderzoek toch niet geheel vlekkeloos.

Marijn kwam tot remise in een partij met wisselende kansen

Zelf kreeg ik een zijvariant tegen welke ik naar behoren tegenspeelde. Even tevoren had ik een gelijke stelling remise aangeboden wat door mijn tegenstander beleefd afgeslagen werd. Vanuit onderstaande stelling verloor ik uiteindelijk nog.

In de partij van Bert tekende zich al langere tijd een remise af. Maar diens tegenstander sloeg in een potremise gelijke lopereindspel manmoedig een remiseaanbod en bleef het nog een tijdlang proberen alvorens zich bij het onvermijdelijke resultaat neer te leggen.

Wie meegeteld heeft weet dat we nu achterstaan met 4-3. Toch, de aanblik van de resterende stellingen bood nog goede hoop. Jan Jaap, och wat stond hij slecht vanuit de opening, had zich naar een betere, zo niet gewonnen stelling gerommeld.
Raymond stond ook duidelijk beter. Ook nog eens toegerust met een slordige tweehonderd elopunten meer en meer tijd op de klok was hij de grote favoriet bij de bookmakers. De stelling van Mark leek me in ieder geval niet minder en misschien kon hij nog wat gaan proberen?
Vervolgens zat het eens goed mee voor de verandering en ging het crescendo. Jan Jaap won in de aanval en Raymond, onze meest universele speler, had zijn kansen niet goed waargenomen, maar kreeg pardoes een stuk kado van zijn blunderende tegenstander.

Mark had inmiddels een pion meer in een alweer een dame-eindspel. Remise forceren door eeuwig schaak was nu goed voor de matchoverwinning en zo deed hij.

Het afwachten wat de andere degradatiekandidaten zouden doen. Als eerste kwam de uitslag van Vianen/DVP vs UVS binnen: 4-6, dit ondanks een slordige 150 elopunten verschil gemiddeld per bord in het nadeel van UVS waarmee ook duidelijk is dat Vianen/DVP zijn sportieve plicht deed. Dit was een flinke tegenvaller, want hiermee had UVS zich veilig gespeeld door boven ons te eindigen. Knap van UVS, zij wonnen hun laatste drie wedstrijden.
Nu was onze laatste hoop gevestigd op Voorschoten. Bij winst of een gelijk spel tegen Venlo zou laatstgenoemde club degraderen. Voorschoten deed het erg goed dit jaar maar zouden ze nog wel sterk opkomen, helemaal in het verre Limburg? Ja dus! Ook zij deden hun sportieve plicht en wonnen ruim zelfs met 3,5-6,5. Waarvoor dank.

Gelukkig konden we nu het seizoen feestelijk afsluiten ten huize van Hein Piet die ons allen had uitgenodigd voor een gezellig samenzijn met slotmaaltijd. In de gelederen van PK 2 geldt het als een traditie, maar voor mij, mede door de Corona-perikelen van de afgelopen jaren, was het de eerste keer. De avond was het beste in een enkel woord samen te vatten: smakelijk.

Reeds smaakte ons het zoet der overwinning. Daarbij kwam nog een smakelijke maaltijd. Te weten een lopend buffet van Indische gerechten bereid door Hein Piet en Marijke zelve. Aan Hein Piet’s vele kwaliteiten kunnen we die van kok nog eens toevoegen: zijn kookkunsten vielen bij een ieder zeer in de smaak. Ook aan (sterke) drank was geen gebrek. Zo kwam er uit een alleraardigst
vaatje, dat dienst deed als bergruimte voor zulks, een pittig Grieks drankje tevoorschijn. De naam is me ontschoten maar het alcoholpercentage ervan bedroeg 42% en het werd in eendracht meester gemaakt door Mark en Gerben.
Mijn voorstel om Mark de eretitel te geven van “Rat van het seizoen 2022-23” kon op algehele instemming rekenen. Hij heeft zichzelf als schaker hervonden en won er het afgelopen jaar iets van 100 punten bij. Mij lijkt het aardig hem te belonen met een extra rat-afbeelding op het shirt met begeleidende tekst. Dit idee eventueel verder handen en voeten geven laat ik graag aan
anderen.

Het antwoord op de huiskamervraag: Hein Piet is geboren in 1942 en Kobe in 2008 dus schelen zij een slordige 66 jaar.