Hadden we potverdikkeme nog kampioen kunnen worden ook! Hadden. De laatste ronde in klasse 4C gingen de helden van ons vierde in met twee matchpunten en 3½ bordpunt achterstand op het team van Amersfoort II. De tegenstander was Caissa Elburg. De Amersfoorters zouden moeten verliezen tegen degradatiekandidaat De Rode Loper en wij zouden met 7-1 moeten winnen. Beide gingen niet gebeuren dus werd de teamleider van Elburg weggelachen toen hij in zijn welkomstspeech op onze kampioenskansen wees. De wedstrijd eindigde met 4½ – 3½ in ons voordeel.
Bij het diner in een fraai, gezellig en vol Elburgs restaurant kwam door dat Amersfoort wel degelijk had verloren en wij 2½ bordpunt van het kampioenschap verwijderd waren gebleven. Onmiddellijk werd er gezocht wie waar welke punten had laten liggen, maar zeker was dat dat niet in de wedstrijd van afgelopen middag was geweest. Het was een wedstrijd met lange partijen. Bij de tijdcontrole, na veertig zetten, waren er pas twee beslist. Good-old Kees Vreeken ontving met graagte de mogelijkheid om een combinatie met materiaalwinst uit te voeren en hoewel zijn tegenstander doorging tot en met de kale koning wilde het geen pat worden: 0-1. Na afloop klaagde Jaap van Oosten dat het vinden van de oude vorm meer tijd kost dan hem lief is. Ondanks pionwinst kort na de opening werd het remise nadat Jaap zijn pluspion had moeten teruggeven. Hetzelfde resultaat was er weggelegd voor Jeroen Bollaart. Op het oog leek onze man wat beter te staan, maar het paardeindspel bleek niet te winnen. We kwamen op 3-1 door Wim Velker (ik dus). Na een moeizaam begin had ik het geluk dat mijn jeugdige tegenstander een paar keer niet al te best voortzette. Dit resulteerde in pionwinst waarna de vrije a-pion in het dame-eindspel tot a2 kon oprukken. Vlak voordat er op het bord een lesbische relatie zou ontstaan, gaf de Elburger op.
Hierna kwamen er twee dompers. Aan het eerste bord ‘vergat’ Evert van Heel Kg1 te spelen in het verre eindspel van ongelijke lopers. Daarna kon hij het promotieveld h1 niet meer bereiken, was de patmogelijkheid verdwenen en promoveerde de vijandelijke h-pion. Het kostte Evert zijn 100%-score. De sterkste man van Elburg (2100 + ) moest bestreden worden door Paul van der Kooij, wiens seizoen niet al te voorspoedig is verlopen. Een gesloten Sicilianer ontaarde in een soort klassiek Frans, waarin Paul de gehele partij onder zware druk stond. Uiteindelijk gingen er in het verre eindspel twee pionnen verloren hetgeen beslissend was ondanks de ongelijke lopers.
Zo was het 3-3 geworden. Ger Hageman had, evenals in de vorige wedstrijd een iets beter eindspel, maar dat leek nauwelijks te winnen: K+T+p tegen K+P+2p met alle pionnen op één vleugel. Maar ziet: de witspeler zetten zijn paard op d8, het enige veld waar het niet naartoe moest en werd toen met …Th7 ingesloten. Teamleider Pim te Lintelo had de gehele partij beter gestaan, won een pion, maar het adagium ‘alle toreneindspelen zijn remise’ bleek ook deze middag weer waar. Na 5 uur spelen werd de eindstand derhalve 4½ – 3½ .
En zo kwam er een einde aan een weinig enerverend seizoen waarin wij na de nederlaag in de eerste ronde tegen Amersfoort II, nooit meer echt uitzicht hadden op de titel. Ondanks de zes zeges op een rij die volgden. Evert werd met 5 – 6 een fraaie topscorer en ook de 75%-scores van Leo van Houwelingen, Pim en Wim zijn het vermelden waard.
Iedereen bedankt: Pim voor zijn teamleiderschap, Jeroen voor het regelen van de treinkaartjes, Wim voor het uitzoeken van de restaurants en Kees en Wim voor het schrijven van de verslagen en iedereen voor hun gezelschap en partijen. Volgend seizoen nieuwe kansen.
Aanrader: restaurant Lucca in Elburg.