The Aftermovie door Alwin van Ee, verslag door Wan Fokkink

Helaas was niemand van het Guinness World Book of Records aanwezig bij de laatste clubavond van het jaar, anders was het wereldrecord omni-simultaan met 40 deelnemers officieel vastgelegd. In drie rondes speelden steeds vijf spelers simultaan tegen elkaar, acht poules in totaal, met 30 minuten bedenktijd. Dat betekent rennen tussen je borden, en goed uitkijken dat je niet aan het verkeerde bord staat of de verkeerde klok indrukt, een vrolijke chaos dus. Uitroepen als “o nee, daar gaat een stuk” of “wat ben ik geweldig” werden afgewisseld met “wat doe jij aan mijn bord?“, tegen Peter (van den Belt) die per ongeluk bij de naburige poule belandde, terwijl hij verbaasd mompelde “deze stelling ken ik niet”. Er waren twee types spelers te onderscheiden: Diepe Denkers als Peter (van Wijk) die in al hun partijen op zoek gaan naar De Waarheid, en Snelle Schuivers als Niels die soeverein Het Slachtveld overzien terwijl op al hun borden de klok van de tegenstander loopt. Ik probeerde snel schuivend diep te denken, geen aanrader. De sfeer was competitief, maar ook uitbundig, ontspannen en rumoerig, een heel verschil met reguliere clubavonden. Het was zo leuk dat ik nu op zoek ben naar een club waar ze iedere week een omni-simultaan spelen, met als afsluiter van het seizoen een klassieke partij met twee uur bedenktijd. Omni-simultaan laat zich misschien het beste als volgt karakterizeren, Gary Lineker parafraserend: 40 schakers spelen op 80 borden tegelijk, de 2560 stukken over de 5120 velden bewegend, en op het eind wint Niels.

Eindstanden

Foto’s

Quizvraag: Waarom was de omni-opstelling voor 4 spelers dit jaar niet helemaal geschikt?