PK2 heeft het spits afgebeten, en hoe! In de eerste ronde werd meteen de op papier sterkste tegenstander uit de poule, Vianen/DVP1, verslagen, waarmee PK2 haar reputatie als gevaarlijke outsider direct heeft onderstreept. Maar eerst nog terug naar die spits die is afgebeten. Boeken zijn volgeschreven over de vraag of het nu ‘het spits afbijten’ of ‘de spits afbijten’ is. Laat ik de verbaal angstigen onder jullie direct gerust stellen: het mag tegenwoordig allebei. Maar voor puristen klinkt ‘het spits afbijten’ toch mooier, al was het maar omdat dat bij het ontstaan van die uitdrukking de enige juiste versie was. Hoe is die uitdrukking dan ontstaan, hoor ik u nu direct denken. Welnu, ver terug, ergens in de 17e eeuw, toen oorlogen nog gewoon van man tegen man (en een klein beetje ijzer) werden uitgevochten, werden de voorste rijen van de troepen geacht om als een soort stormram op de andere troepen in te rennen. Daar werden ze natuurlijk niet met open armen ontvangen, maar wel met ijzeren lansen en spiesen, en die hadden een hele scherpe punt, ook wel spits genoemd. De gedachte was dat als men maar genoeg ‘verkenners’ op die scherpe spitsen liet inbeuken, dat die splitsen dan vanzelf botter zouden worden, en uiteindelijk nutteloos zouden worden, alsof ze afgebeten waren. Het spits afbijten betekent dan ook niet alleen ‘beginnen’, maar iets preciezer betekent het zodanig beginnen dat het voor het vervolg eenvoudiger wordt. Welnu, daarvan is in ons geval sprake, want door onze overwinning is het behalen van onze eerste doelstelling, namelijk om ons na de promotie van vorig dit jaar in ieder geval te handhaven, duidelijk dichterbij gekomen. Nu al gelijk van promotie dromen doen we niet, want dat zou gelijk staan aan spitsroeden lopen, en dat loopt vaak slecht af, lees dat maar terug in de verhalen over tsaar Alexander I (1801-1825).

Voordat we aan het spits afbijten toe kwamen waren er overigens nog wel een paar hobbels te nemen. Zo speelt de teamleider van PK2, en tevens schrijver dezes, nog niet zo lang bij PK, en dus was hem nog nooit geworden dat er naast het normale Vianen ook een bizar Vianen bestaat, dat OV-technisch suboptimaal gesitueerd is, oftewel een half uur lopen vanaf het op zichzelf al vrij onbetekenende Cuijk waar het dichtstbijzijnde treinstation lag. Geheel tegen onze aard in hadden wij derhalve deze wedstrijd een lichte voorkeur voor reizen met de auto. Maar aangezien de teamleider zijn auto had moeten afstaan aan zijn vrouw (die, omdat haar man, tevens schrijver dezes, zonodig wilde gaan schaken op een heerlijk zomerse zaterdag, graag met dochterlief naar een camping wilde op een plek waar ook maar 1 bus per 2 uur komt) en de twee andere PK2-ers die de beschikking hebben over een auto zonodig moeten invallen in het eerste, restte ons niets anders dan manmoedig met het OV de barre overtocht aan te gaan. Wat mij brengt op het tweede ongemak. Niet alleen waren we 2 man kwijt aan PK1, ook hadden we zelf 2 man met andere verplichtingen, en ondanks dat we 11 spelers hebben opgesteld moesten we dus aantreden met 3 invallers. Overigens heeft ieder nadeel zijn voordeel: door het succesvol doorstaan van de barre tocht waren we mentaal en fysiek op de top (spits?) van ons kunnen, en de invallers hebben samen keurig 50% gehaald.

Het contrast tussen PK1 en PK2 kan bijna niet groter. Daar waar PK1 volgeladen zit met jong ambitieus spul, en een oude meester, bestaat PK2 voor het belangrijkste deel uit al wat oudere FMs die sterk in rating zijn terug gevallen maar op een goede dag toch stiekem nog wel een aardig partijtje kunnen spelen. We hebben qua invallers ook nog de beschikking over aardig wat spelers die al een behoorlijke ervaring hebben in PK2. De ratingverschillen in PK2 zijn sowieso niet groter dan pak hem beet 100 punten, en door de wat sterkere afhankelijkheid van ‘wel of niet je dag hebben’, spelen die verschillen slechts een geringe rol, wat PK2 al met al een opmerkelijk homogeen team maakt. Dat geeft veel vrijheid in de teamopstelling, die u in de loop van dit seizoen dus ook wel eens zult zien veranderen.

Dan nog iets over het wedstrijdverloop. Wim beleefde een wat ongelukkige start. Hij zette de partij prima en origineel op, maar overzag een simpel trucje wat direct de partij kostte. Dirk speelde aan bord 1 een degelijke partij tegen GM Berelowitsch en accepteerde in wellicht iets betere stelling remise; een prima prestatie waarvan hij zelf binnenkort de analyses zal verzorgen. Ook Bert speelde een degelijke remise tegen een sterkere tegenstander; daar had wellicht iets meer in gezeten, maar hij kon tijdens de partij niet ontsnappen aan zijn eigen vooraf gefabriceerde frame dat hij tevreden zou zijn met remise. Gerben had de pech tegenover een zeer solide tegenstander te zitten, die niet onder de indruk was van Gerben’s stukoffer en koelbloedig het punt binnen tikte. Simon daarentegen had een heerlijk dagje; hij ontwikkelde zijn stukken, bezette de zelf gecreëerde zwakke velden van de tegenstander, en mocht vervolgens met zijn dame naar binnen om te stofzuigen. Wan hield lange tijd manmoedig stand tegen een op papier veel sterkere tegenstander, maar uiteindelijk ging hij toch ten onder aan een ‘petite combinaison’.

Omdat Hein Piet ondanks enig aandringen toch in remise moest berusten, stonden we 4,5-2,5 achter met nog 3 partijen te gaan. Tom tikte het eerste punt binnen. Het ging de hele partij gelijk op, maar zijn tegenstander speelde irritant snel waardoor Tom sterk onder tijdsdruk kwam. Gelukkig wist zijn tegenstander niet om te schakelen naar wat meer nadenken, zodat hij uiteindelijk in een niet eens zo heel moeilijk valletje van Tom trapte. Jan Jaap bracht de stand vervolgens op 4,5-4,5 doordat zijn tegenstander in een gelijke stelling op een onjuist moment actief werd, wat Jan Jaap onverbiddelijk afstrafte met maar liefst twee kwaliteitsoffers. Dat tweede kwaliteitsoffer heeft hij 20 keer uitgerekend of het inderdaad wel echt tot winst leidde, want hij voelde dat er een lichte sensatie in de lucht hing en dat wilde hij niet met een onnodig kwaliteitsoffer verknallen. De teamleider, schrijver dezes, mocht het toen afmaken, en dat lukte eigenlijk vrij eenvoudig. In de opening had hij met een duivels zetje (een keer gezien in een partijtje van Firouzja) een pion gewonnen, en zijn tegenstander had daar de hele partij zo van gebaald dat hij een laatste kans om nog dicht bij remise te komen totaal overzag, waarna het punt en daarmee de twee matchpunten een feit waren.

Vianen/DVP 1	2198		Paul Keres 2	2122	4½-5½
Berelowitsch, A. (Alexander)	2515		Floor, D. (Dirk)	2198	½ - ½
Ries, B. (Benjamin)	2306		Fokkink, W.J. (Wan)	2031	1 - 0
Dalhuisen, T.H. (Tiemen)	1884		Kronemeijer, S. (Simon)	2036	0 - 1
Kooijmans, J. (Jermo)	2344		Fliert van de, W. (Willem)	2116	1 - 0
Hintze, H. (Helge)	2288		Veltkamp, G. (Gerben)	2132	1 - 0
Stork, I.G. (Ivo)	2157		Janse, J.J. (Jan Jaap)	2164	0 - 1
Stork, O.J. (Ornett)	2097		Rebers, E.H. (Eugene)	2175	0 - 1
Kerstens, D.J.W.M. (Dennis)	2191		Both, A. (Bert)	2139	½ - ½
Lanen van, A.J.J. (Toon)	2108		Spek van der, H.P. (Hein Piet)	2093	½ - ½
Perschke, U. (Ulrich)	2086		Jong de, T.J. (Tom)	2133	0 - 1