Drie achtereenvolgende nederlagen hadden het tweede van een trotse titelpretendent teruggeworpen tot een modale middenmoter met 8 uit 8, was de strekking van het vorige verslag. Hadden we de mentale veerkracht ons nog eenmaal op te richten? Van tevoren was een plek in het linkerrijtje ons realistische streven en bij een overwinning op Amersfoort zou dat voor de bakker zijn, terwijl verlies veel plaatsen zou gaan schelen in de eindrangschikking. En afsluiten met vier nullen zou na het sterke begin een bittere nasmaak geven. Er was genoeg @stake.

Ook Amersfoort was goed begonnen maar sukkelend op 9 MP blijven steken, waardoor een haasje over mogelijk was. We speelden uit. In het fraaie verslag van Colijn over hun PK1 SOS-wedstrijd is te lezen hoe afgelegen hun nieuwe speellocatie ligt, in een industriegebied op een nijverheidsadres. Het Soesterkwartier, richting Soest waarbij het Amersfoortse gezegde “Hoe dichter bij Soest, hoe bruiner het roest” toepasselijk is. Tussen uit kunststof opgetrokken depots bevond zich de zaal, of eigenlijk was de locatie een van de depots zelf die omgedoopt was tot ‘Denksportcentrum’. Verrassend bleek (nu ja, Colijn vertelde het al) het depot perfect ingericht. Een ruime, lichte speelzaal, geluidsdicht, omgeven door twee zalen waar geanalyseerd of op een groot scherm het eerste échec van Tom D. bekeken kon worden en een bar met een lief meisje erachter dat de hik had. Die culturele centra, lycea en pastorieën waar het doorgaans gebeurt moeten het hiertegen afleggen. En vanaf het Eemplein eigenlijk niet zo ver fietsen, met de auto bereikbaar en onze bus stopte vlakbij.

Van ons negental hadden we John aan het eerste afgestaan. Gerben zou als algemeen reserve ook in het eerste invallen, maar vanwege wat mindere resultaten had hij om een ruil verzocht en stonden we Wim af. Bij Amersfoort ontbrak oud PK’er Henrik Porte. Hun team had overigens veel overlap met de acht man die PK1 SOS bestreed en versloeg. Ook daarom moesten wij winnen.

Een analogie met de eerste wedstrijd van het seizoen was dat ons eerste bord tegen de sterkste speler al snel op winst stond. Toen was het John tegen Jeffrey van Vliet, nu was de uitslag van Gerben tegen Dimitri van Leent na een zet of negen (inclusief zettenherhaling!) al duidelijk. Dezelfde opening waarmee Gerben Hugo twee dagen ervoor op remise hield. We zullen het hier niet verklappen, opdat Gerben nog maar veel lol eraan beleven mag.

Zo’n punt trekt natuurlijk een zware wissel op de strijd. Het snelle remiseaanbod van mijn safe opererende tegenstander werd aangenomen, omdat nog een paar borden aardig stonden. Daan had last van symmetrische antwoorden, wat eveneens tot een snel halfje leidde. De volgende keer ook maar 1.b3 was zijn idee, maar dat verandert die kwestie na 1…b6 niet.

Bij Jan Jaap duurde het langer. Door een lichtvaardigheid in de opening was hij in een dubieuze stelling beland. Jeroen Bügel, door Lukas niet ten onrechte ooit als “het talent” bestempeld, bestuurde zijn voordeel met strakke hand.

10. ..f4! 11. Pxd fxe 12. fxe Pxd 13. exd Lxd 14.Ld3 Te8+ 15.Kd1 Lxc 16.dxc Lg4+ 17.Kc2 Le2! 18. The1 Lxd3 19.Kxd3 Tad8+ 20. Kc2 Txe1 21.Txe1

21.. Te8! Op Td1 komt Te2+ en dan moet Td2 om niet zelfs voor een toreneindspel veel pionnen kwijt te raken. Jan Jaap ruilde op e8, maar het pionneneindspel was niet te houden.

Elmer wist met nauwkeurig spel de zwaktes in het vijandelijke kamp uit te buiten en haalde een kenmerkende overwinning. Wilder ging het eraan toe bij onze Anton. In de opening liep het niet naar wens en hij wierp een muur op. Toen die niet geslecht werd, werden de bordjes verhangen. Zoiets stond het:

1..Dg5 De zwarte figuren zien de kans rijp om langs de zelf gefinancierde muur weg te glippen en dringen het witte gebied in. 2. Kf2 Tb4 3. Dxg hxg 4. Tdd1 Tb2+ et cetera.

Met 4-2 waren er nog twee partijen bezig. Hein Piet moest volkomen onnodig een loper- tegen paardeindspel met een pion minder zien te houden. Dit deed hij vaardig. Raymond leek na het middenspel naar een soepele overwinning te snellen, maar stuitte op onverwacht sterke tegenstand en moest in remise berusten.

Een degelijke 5-3 overwinning. Dankzij gunstige uitslagen in andere landsdelen kwamen we er zelfs mee op een derde plek uit. Niet uitvoerig gecheckt, maar met al de nutteloze kennis vergaard tijdens het opstellen van het jubileumboek vermoed ik dat het na 1981 de hoogste positionering van het 2e team in de PK-historie is. In 80-81 is een jaartje de 1e klasse aangetikt. In 09-10 werden we vierde, daarna een terugval en wat gependel met verleden seizoen een promotie en dit jaar een degelijke handhaving. De teamleden acteerden net zo degelijk, de uitschieters Jan Jaap en Bert vielen terug en slow starter Anton kwam op 50%. Topscorer werd Elmer met 5 uit 8, wat veel zegt over de homogeniteit.

Na afloop verhuisden we naar Vleuterweide voor het traditionele ‘Symposion’ bij Hein Piet of ook wel ‘Chez Marijke’. Geen bistro, we werden onthaald op een overheerlijke Griekse maaltijd.

Onze invallers Erik en Gerben waren van de partij, alleen Wim ontbreekt op de door het tegenlicht wat groezelige foto. Anton had zich speciaal voor de gelegenheid als heer verkleed.

Een mooie afsluiting van een seizoen waar meer ingezeten had. De nederlagen tegen BSG 2 en de Waagtoren hadden overwinningen moeten zijn. De nederlaag tegen KC2 was echter een duidelijke en aangezien zij met 15 MP kampioen werden zijn ‘als wat’-nabespiegelingen niet aan de orde. Volgend seizoen een nieuwe kans om het kunststukje van 40 jaar her te herhalen.