Het eerste zit onverminderd in zwaar weer. Ook tegen LSG werd met harde cijfers verloren. De situatie is onveranderd: we moeten winnen van SG Amersfoort en van Vianen/DVP, en hopen dat die teams niet ineens zelf gaan stunten. Ik werd zojuist in een mailtje uitgemaakt voor aanstekelijke optimist, maar toch heb ik er alle vertrouwen in dat dit ook gaat lukken.

Het Leidsch Schaakgenootschap is een sympathieke en erg sterke tegenstander, het is eigenlijk ongelofelijk dat ze met zo’n team uit de meesterklasse zijn gedegradeerd. Tegen ons kwamen er 5 IM’s en 3 FM’s, en gemiddeld hadden ze 2362 bij ons: net een puntje meer dan onze absolute topper Hugo. Toch startten we aardig: na een uurtje spelen vond ik de meeste openingen wel goed gelukt. Helaas was dat niet zo bij Mark (10), die in De Leeuw tegen De Leeuw moest, en al snel twee zwarte paarden in zijn stelling mocht verwelkomen. Hij zal ongeveer tegelijk verloren hebben met Dirk (7), wiens pionoffer wel principieel, maar niet goed was. De meeste andere borden waren rond de tijdnoodfase klaar. Omdat ik zelf aan een zware partij bezig was (waarover later meer) heb ik niet helemaal meegekregen wat er gebeurde, maar zag dat Paul (1), Jan (4), Xander (5) en Gerben (6) een handje moesten schudden. Jan stond volgens mij wel fijn na de opening, maar later zag ik een dame en twee torens op de 1e rij. Zwarte stukken, wel te verstaan. Ook Gerbens stelling vond ik wel vrolijk. De speler zelf meldde echter dat de boel ‘overstretched’ was, en dus niet bij elkaar te houden. Paul leek op het oog een pak rammel te krijgen, en de tactische fase bij de oude meester was te moeilijker voor me. Tegen de stroom in won Hugo (2), waar ik niets van gezien heb, en eindigde een wilde pot bij Peter (3) in eeuwig schaak. Is Hugo trouwens op weg naar een norm?

En dus waren alleen John (8) en ik (9) nog over. Het wil niet erg, dit jaar. Aan de topborden van het tweede was het voor ons allebei fijn spelen, maar hier lukt even niets. Aan het spel ligt het niet: dit keer vocht John als een leeuw tegen hun sterkste man, maar het eindspel paard vs. loper met allebei een pion op de a- en de h-lijn bleek verrassend moeilijk. Op papier is het zo simpel: sla de a-pion eraf, draaf met je koning naar h1 en er kan niets gebeuren. Dat bleek in de praktijk niet haalbaar. Zelf leek ik hard op weg naar het tweede volle punt: lekker gecombineerd, en toen ik moest kiezen tussen een goed toreneindspel of een eindspel T + 4 pionnen vs. L+P+1 pion koos ik voor dat laatste. Dat bleek moeilijker dan gedacht, en al helemaal toen ik op zet 70 of zo ineens mijn kroonpion eraf liet vorken. Toen kon ik de oppo hooguit nog door de tijd beuken, en we zijn een nette club. Remise.

Het goede nieuws schijnt te zijn dat de Leidenaren al ons bier hebben opgedronken. Zo is het financieel best een goed seizoen. Nu sportief nog!